نام: محمدرضا غلامی

درباره‌ی من: محمدرضا غلامی از آن دسته نویسندگانی است که قصه‌هایش به جای فریاد زدن، نجوا می‌کنند؛ لحن او آرام است، گاهی تلخ، گاهی شبیه بارانی که بی‌صدا بر شیشه‌های فراموش‌شده می‌بارد. در داستان‌های غلامی، شخصیت‌ها اغلب در جستجوی راهی برای عبور از دیوارهای بلند تنهایی‌اند؛ دیوارهایی که از خاک روزمرگی ساخته شده‌اند. او با زبانی موجز، صمیمی و تصویرسازی‌های دقیق، جهان‌هایی خاکستری خلق می‌کند؛ جهان‌هایی که در آن امید، گاه به باریک‌ترین پنجره‌ای از نور محدود می‌شود. مجموعه داستان «باران و کمی پنجره» و «دیوار گلی»، نمونه‌هایی از دغدغه‌ی او برای ثبت لحظات کوچک و فراموش‌شده‌ی انسان امروز است. غلامی بی‌هیاهو می‌نویسد؛ بی آنکه قصد کند چیزی را پررنگ کند یا حقیقتی را دستکاری کند. قصه‌هایش دعوتی است به دیدن آن چیزهایی که در ازدحام روزمرگی گم شده‌اند.