اثر نوذر اسمعیلی

انتشارات: مولف

تعداد صفحه: ۸۶

ژانر: داستان کوتاه

جنسیت صدای مناسب: مرد

سن صدای مناسب: جوان، میانسال

درباره‌ی کتاب: بیشتر زندگی درونی راویان است،ولی از نظر بیرونی در تهران می گذرد که به نوعی می تواند به جاهایی دیگر هم تعمیم یابد.ساده و عموما سر راست ولی برخی جا ها عمدا دست انداز دارند.به قولی داستان افراد میانسالی است که هنوز سعی دارند چنان کودکان ظاهر شوند در صورتی که در صداهای زیرینشان فهم و تجربیات برگسالانه(نه ازاما پختگی)به گوش می رسد.

گزیده‌ای از متن کتاب: و من می رم و می رم و مثل فیلم ها دارم تو افق گم می شم که یه کبوتر دیگه میاد و رو شونه ام عملیات خوش شانسی انجام می ده.با دستمال پاک می کنم و مجبور می شم برم به دستشویی.آب می زنم و پاک می کنم ودوباره دستم رو ها می کنم.طوقی نشسته رو درخت و داره من رو نگاه می کنه.حالا من همون پسر بچه خیلی بزرگ شده ام،بعد هم اون مرد خیلی بچه شده ام،و بعدش خودمم. انگار طوقی داره می خنده،و من بالای افق شرق و غرب ایران رو می بینم که هر دو ته قلب زمین به هم می رسند با شمال و جنوب... و طوقی بالی می زنه و تو این آسمون آلوده به سمت بالا پرواز می کنه. به این فکر می کنم که یه زمانی مردم تو این شهر مرا ببوس رو می خوندن،و حالا مرا بلیس رو اجرا می کنن.البته مثل خیلی جاها.یه آب انار بزنم که صفرابره.