اثر رومن گاری

مترجم: سمیه نوروزی

انتشارات: چشمه

تعداد صفحه: ۱۰۵

ژانر: مجموعه داستان، داستان

جنسیت صدای مناسب: هرکدام

سن صدای مناسب: جوان

درباره‌ی کتاب: در دوم دسامبر ۱۹۸۰، رومن گاری در آپارتمانش واقع در پاریس دراز كشید، شمعی را در شمعدانیْ هم اندازه‌ی شمعدان‌های كنیسه‌ها، پای تختش روشن‌ كرد و سر یك تپانچه كالیبر ۳۸ مارك «اسمیت و وسون» را در دهانش گذاشت. چند ثانیه بعد، زندگی یكی از مشهورترین و پركارترین نویسندگان فرانسه –كه در عین حال یك قهرمان نشان شجاعت گرفته، یك دیپلمات جهاندیده و یك اغواگر بدنام نیز بود- به پایان رسید. گاری در انتهای حیاتش داستان دیگری را هم برای پس از مرگش برنامه ریزی كرد: یادداشتی پشت جلد یكی از كتاب‌هایش نوشت با عنوان «زندگی و مرگ امیل آژار» كه اعترافی بود درباره ترفندی كه موجب شد او با امضای دروغینِ «امیل آژار» خود را نویسنده‌یی جوان جا بزند و در سال ۱۹۷۵ جایزه گنكور را تصاحب كند. در حالی كه نوزده سال پیش از آن، رومن گاری با نام اصلی خودش این جایزه را دریافت كرده بود. اما با یك شلیك، فرانسه دو نویسنده بزرگش را از دست داد. پنج داستان از رومن گاری که از قوی‌ترین داستان‌های این نویسنده هستند و پنج‌تایی که در مجموعه‌ی قلابی منتشر شده، به‌علاوه‌ی این شش داستان که ترجمه‌اش را می‌خوانید، مجموعه‌ی پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند را تشکیل می‌دهند. در اغلب آثار رومن گاری روایت و موقعیت داستانی گرم و گیرا و جاندار آغاز می‌شود و پرتپش ادامه پیدا می‌کند. این نویسنده فرانسوی با استفاده از عنصر طنز و نگاه هنرمندانه منحصر به فردش گریبان خواننده را رها نمی‌کند و اغلب مخاطبان او وقتی به پایان رمان‌ها و داستان‌های او می‌رسند، احساس رضایت دارند و تصور نمی‌کنند که نویسنده سر آن‌ها کلاه گذاشته است. عنصر طنز در مجموعه «مرگ و چند داستان» دیگر نیز برجسته است، چنانچه در کتاب‌های «زندگی در پیش‌رو»، «خداحافظ گری‌کوپر» و چند رمان دیگرش به روشنی دیده می‌شود. از طرفی همین طنز با چاشنی نگاه شاعرانه و گاه تلخ رومن گاری در آخرین داستان مجموعه «پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند» هویداست.

گزیده‌ای از متن کتاب:

مدیر تولید: شبنم خاکی